ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ



Τριγωνισμός του Ελληνικού Κόσμου

Οι Ελληνες διέθεταν τεχνολογία συγκρίσιμη με την σημερινή
Δεν έκτιζαν τις πόλεις τους τυχαία, αλλά σε θέσεις,
οι οποίες καθωρίζοντο γεωδαιτικώς με την βοήθεια των πλανητών,
του ηλίου και των αστερισμών
    


 Ο καθηγητής Κοσμάς Μαρκάτος, χρησιμοποιώντας την σημερινή τεχνολογία των GPS (θεσιολάβος), ανασύρει και επαληθεύει μια πρωτόγνωρη και σχεδόν λησμονημένη έρευνα του Θεοφάνη Μανιά - πραγματοποιηθείσα επί χάρτου - υπό τον τίτλο, Ο Γεωμετρικός - Γεωδαιτικός Τριγωνισμός του Αρχαίου Ελληνικού Χώρου- Το μέγα σχέδιον του Ελληνισμού, συγχρόνως δε, και ανεξάρτητα από την προηγούμενη έρευνα, με την δική του μέθοδο, ελέγχει και επιβεβαιώνει την ύπαρξη του ανωτέρω τριγωνισμού.
Ερώτηση: Πώς καθόριζαν, ας πούμε, τις ίσες αποστάσεις μιας πόλεως από δύο άλλες, κατά την γνώμη σας; Μπορείτε να σκιαγραφήσετε την μέθοδο των αρχαίων Ελλήνων, έστω και με επιφυλάξεις; 
 Μαρκάτος: Κατ΄αρχήν, με το "πόλη" εννοείται κυρίως το επίσημο ιερό της (αντιπροσωπεύον το κέντρο της), όπως δια την Αθήνα ο Παρθενών, δια το Σούνιο ο ναός του Ποσειδώνος, δια την Αίγινα ο ναός της Αφαίας. Ακολούθως, εκκινώντας από την παλαιότερη θέση (π.χ., Παρθενών) και επιλέγοντας μια δεύτερη θέση (π.χ., Σούνιο, θέση ναού του Ποσειδώνος), μετρούσαν σε στάδια την κατ' ευθείαν απόσταση αυτών με γεωδαιτικές μεθόδους και προσδιόριζαν συγχρόνως τις γεωδαιτικές συντεταγμένες αυτών των θέσεων (από τον Ισημερινό και τον πρώτο μεσημβρινό - έχοντας βεβαίως ορίσει εκ των προτέρων τον πρώτο μεσημβρινό ως αφετηρία των μετρήσεων (σήμερα αυτός είναι του Γκρίνουϊτς). Τέλος, με ενδιάμεση θέση το Σούνιο, αναζητούσαν και επέλεγαν την τρίτη θέση (π.χ., Αίγινα, ναός Αφαίας) και σε ίση απόσταση, σχηματίζοντας με αυτόν τον τρόπο ένα ισοσκελές τρίγωνο με κορυφή τον ναό του Ποσειδώνος.
   Ερώτηση:
Δηλαδή, το τρίγωνο    (ΣΟΥΝΙΟΝ - ΑΘΗΝΑΙ (Θησείον-ναός Ηφαίστου) - ΑΙΓΙΝΑ) είναι ισοσκελές με τις αποστάσεις (Σούνιο - Αθήνα (Θησείον) και Σούνιο - Αίγινα) σχεδόν ίσες; Πώς είσθε βέβαιος γι αυτό;
    ΣΟΥΝΙΟΝ (Ν. Ποσειδώνος) - ΑΘΗΝΑΙ (Ν. Ηφαίστου - Θησείον) = 44835 μέτρα
   ΣΟΥΝΙΟΝ (Ν. Ποσειδώνος) - ΑΙΓΙΝΑ (Ν. Αφαίας Αθηνάς) = 44788 μέτρα
  
Απόκλιση: 47 μέτρα
    Μαρκάτος: Απλώς, τις μέτρησα με την δική μου μέθοδο, η οποία στηρίζεται στη σημερινή τεχνολογία των GPS (Global Position System), ή με την τεχνολογία των θεσιολάβων - κατά την δική μου ορολογία (θεσιολάβος: κατά το αστρολάβος, το λαμβάνειν την θέση, τις συντεταγμένες, δηλαδή, ενός σημείου της υδρογείου συναρτήσει τεχνητών δορυφόρων). Μετέβη, δηλαδή, στα μέρη αυτά, προέβην σε επιτόπιες μετρήσεις και ακολούθως με μια πολύπλοκη λογισμική διαδικασία δι' υπολογιστού προσδιόρισα αυτές τις αποστάσεις σε μέτρα.
    Ερώτηση: Πώς πείθεται κανείς δια την ακρίβεια των μετρήσεων; Υφίστανται προηγούμενες μετρήσεις από άλλον ερευνητή ή και από επίσημα πηγή;
   Μαρκάτος:
Βεβαίως. Έχει προηγηθεί ο Θεοφάνης Μανιάς, ο οποίος διενήργησε τις σχετικές μετρήσεις αλλά επί χάρτου και δημοσίευσε το έτος 1969 πληθώρα χαρτών που καλύπτουν ολόκληρο τον αρχαίο ελληνικό χώρο. Επιπλέον, η απόσταση Σουνίου - Αιγίνης εμετρήθη (από περίβολο σε περίβολο των ναών) υπό της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού (το έτος 1969) και ευρέθη, 44823 μέτρα, ενώ η δια θεσιολάβου απόσταση ευρέθη 44788 μέτρα. Η διαφορά των 47 μέτρων κρίνεται αμελητέα δια τέτοιες αποστάσεις. Επιπροσθέτως, σε πρόσφατη διάλεξή μου στην 1η Στρατιά, ήλεγξα την αξιοπιστία του θεσιολάβου, συγκρίνοντας τις ληφθείσες μετρήσεις με τις αντίστοιχες της Γεωγραφικής Υπηρεσίας της 1ης Στρατιάς δια τις ίδιες θέσεις, επί μικρού αλλά τυχαίου
δείγματος. Η σύγκριση ήταν απολύτως επιτυχής δια τις μοίρες και τα λεπτά.
    Ερώτηση: Έχετε προβεί και σε άλλες μετρήσεις με την μέθοδό σας, εκτός των ανωτέρω και τι πορίσματα αποκομίσατε απ' αυτές;
   ΜΑρκάτος:
, Έχω διενεργήσει μέχρι σήμερα 67 θεσιακές μετρήσεις, περιλαμβάνουσες την Κρήτη, την Στερεά Ελλάδα και την Θεσσαλία. Οι μετρήσεις, βεβαίως, θα συνεχισθούν δια να καλύψουν ολόκληρη την Ελλάδα, ηπειρωτική και νησιωτική. Η εφαρμογή της δια θεσιολάβου μεθόδου αποσκοπεί σε δύο στόχους: (1) να επαληθεύσει την μέθοδο του Μανιά, επί χάρτου, όπως προαναφέρθηκε, και (2) να ελέγξει και επιβεβαιώσει την ύπαρξη ειδικού τριγωνισμού που διέπει τις πόλεις ιερά της Ελλάδος.
   Τα πρώτα συνολικά πορίσματα στους νομούς Αττικοβοιωτίας, κυρίως, Φθιώτιδος και Φωκίδος - αφού ορισθεί ως μονάδα το απλό ισοσκελές τρίγωνο και γίνει αποδεκτή μια απόκλιση 1500 μέτρων, δικαιολογούμενη πρακτικώς - επαληθεύουν την μετρήσεις του Μανιά και συγχρόνως επιβεβαιώνουν (δια της μεθόδου μου) την ύπαρξη ειδικού τριγωνισμού κατά 86%. Τα πορίσματα αυτά ανακοινώθηκαν σε πρόσφατο πανελλήνιο συνέδριο, οργανωθέν από την εταιρεία MDS Μarathon Data Systems.
    Eρώτηση: Μπορείτε να μας αναφέρετε ένα δεύτερο παράδειγμα;
   Μαρκάτος:
, Θα σας αναφέρω το τρίγωνο, ΔΕΛΦΟΙ (Ομφαλός) - ΑΘΗΝΑΙ (Παρθενών) - ΑΙΓΙΝΑ (Ν. Αφαίας), του οποίου οι αποστάσεις Δελφών - Αίγινα και Δελφών -Αθηνών (Παρθενών) είναι κατά προσέγγιση ίσες: οι μετρήσεις δια θεσιολάβου (Δελφοί, επί του ομφαλού) είναι 121267 μέτρα και 121276 μέτρα, αντίστοιχα. Η απόκλιση των 9 μέτρων δια τέτοιες αποστάσεις είναι αμελητέα.    Επομένως το τρίγωνο αυτό θεωρείται πρακτικώς ισοσκελές.
(Συνέντευξη του καθηγητή Κοσμά Μιλτ Μαρκάτου  στην Απογευματινή της 25 Μαρτίου 2001)


Η τελευταία αποστολή του U133. Ατύχημα ή σαμποτάζ;


Ακόμα και σήμερα, όταν έχει μπουνάτσα και η θάλασσα είναι αρυτίδωτη, η επιφάνειά της βόρεια της Αίγινας ιριδίζει, δείγμα του ότι υπάρχει πετρέλαιο. Από πού όμως προέρχεται; Τι είναι αυτό που κρύβεται στον Σαρωνικό, σε βάθος 78 μέτρων; Η διαλεύκανση του μυστηρίου μας οδηγεί στα μαύρα χρόνια της γερμανικής κατοχής, το 1942. Τότε, 69 χρόνια πριν, η Σαλαμίνα ήταν ο ναύσταθμος, στον οποίο ναυλοχούσαν πολεμικά σκάφη επιφανείας, αλλά και υποβρύχια των Γερμανών.

Ένα από αυτά, το U 133, ξεκίνησε στις 14 Μαρτίου του 1942 για μια απόρρητη αποστολή, η οποία έμελλε να είναι και η τελευταία του. Λίγη μόλις ώρα μετά τον απόπλου του από τη γερμανική βάση, μια φοβερή έκρηξη φώτισε τον ουρανό. Το υποβρύχιο εξαφανίστηκε κάτω από τα κύματα, κομματιασμένο από τη σφοδρότητα της έκρηξης, χωρίς κανένας από τα 45 μέλη του πληρώματος να προλάβει να σωθεί.

Φορτωμένο με 14 τορπίλες και 170 περίπου τόνους πετρέλαιο, το U133 ήταν έτοιμο να σπείρει τον όλεθρο και την καταστροφή στις συμμαχικές νηοπομπές που πάσχιζαν να κρατήσουν όρθιο το μέτωπο της Βόρειας Αφρικής και την αποκλεισμένη Μάλτα. Η μοίρα όμως τα έφερε αλλιώς και τελικά το υποβρύχιο έγινε ο υγρός τάφος του πληρώματός του, ένα μυστήριο που έμεινε ξεχασμένο, ένα αίνιγμα με αναπάντητα για δεκαετίες ερωτήματα και η αφορμή για πολλά σενάρια, πολλά από τα οποία θυμίζουν ταινίες επιστημονικής φαντασίας.

Αρκετές δεκαετίες αργότερα, ένας από τους αυτοδύτες που καταδύθηκαν στο ναυάγιο, μοιράζεται τις εμπειρίες του και αφηγείται τις εντυπώσεις από το θέαμα που αντίκρισε στα 78 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ο Κώστας Θωκταρίδης, με εκατοντάδες δύσκολες καταδύσεις στο ενεργητικό του, φωτίζει τις άγνωστες πτυχές της αύτανδρης βύθισης του μοιραίου υποβρυχίου. «Αντικρίζοντας κανείς το U 133 νιώθει δέος βλέποντας ένα υποβρύχιο κομμένο κυριολεκτικά στα δύο, στο σημείο που κάποτε βρίσκονταν τα διαμερίσματα των ναυτών. Ο μειωμένος φυσικός φωτισμός σε αυτό το βάθος σε συνδυασμό με τα δίχτυα και  τα παραγάδια  που καλύπτουν τον υγρό τάφο του U 133, συμβάλλει στη δημιουργία ενός σκηνικού–θρίλερ. Ο εξερευνητής του ναυαγίου δεν ξέρει τι θα συναντήσει κολυμπώντας ανάμεσα στα συντρίμμια του υποβρυχίου»

Ατύχημα ή σαμποτάζ;
Αντικρουόμενα και αντιφατικά τα αίτια της βύθισης, σύμφωνα με ποικίλες ιστορικές πηγές. Οι διαβαθμισμένες αναφορές της εποχής αναφέρουν ως αίτιο κάποιο λάθος ναυσιπλοΐας και την πρόσκρουση σε νάρκη, ενώ πηγές σε πολωνικά αρχεία αναφέρουν τη δράση του μεγαλωμένου στην Ελλάδα Γέρζι Ιβάνοφ, αθλητή του Ηρακλή Θεσσαλονίκης, προς τιμήν του οποίου δόθηκε το όνομα στο κλειστό γυμναστήριο «Ιβανώφειο», κατάσκοπου που δραστηριοποιήθηκε στην κατεχόμενη Ελλάδα και είχε συμμετάσχει σε πολλές επιχειρήσεις δολιοφθοράς κατά των Γερμανών. Η ιστορική έρευνα πεδίου καταδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας πλέον ότι το U 133 έπεσε θύμα νάρκης, καθώς εισήλθε σε επισημασμένο ναρκοπέδιο. Τι ήταν όμως αυτό που το έκανε να λοξοδρομήσει από τον ασφαλή δίαυλο και το οδήγησε πάνω στη νάρκη; Ήταν ένα απλό και συγχρόνως μοιραίο σφάλμα του πλοηγού, ή κάτι άλλο;

Στο βυθό από ελληνική νάρκη
«Ο πυργίσκος του υποβρυχίου ξεπροβάλει επιβλητικός «ντυμένος» στις  γκριζοπράσινες αποχρώσεις του βυθού», λέει ο κ. Θωκταρίδης. «Διακρίνονται το πυροβόλο του, τα περισκόπιά του που είναι κατεβασμένα και η ανθρωποθυρίδα που είναι ανοικτή. Ευρήματα που επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι το υποβρύχιο βρισκόταν στην επιφάνεια όταν έπεσε σε νάρκη. Μέσα στην ανθρωποθυρίδα του πυργίσκου ξεχωρίζει η σκάλα που οδηγεί στη γέφυρα του υποβρυχίου. Όλες οι άλλες ανθρωποθυρίδες είναι κλειστές όπως και οι τορπιλοσωλήνες».
Ο έμπειρος αυτοδύτης δίνει μια άλλη διάσταση στο ναυάγιο, καθώς φαίνεται ότι η καταβύθιση του γερμανικού υποβρυχίου πρέπει να πιστωθεί στις επιτυχίες του ελληνικού πολεμικού ναυτικού: «Καθώς περιπλανιόμαστε στα υποθαλάσσια μονοπάτια της ιστορίας κάτι κεντρίζει το ενδιαφέρον μας, σε μικρή απόσταση από το ναυάγιο. Πλησιάζουμε κοντά και διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για το αγκυροβόλιο 
της νάρκης που βύθισε το υποβρύχιο. Οι Γερμανοί πίστευαν ότι το U 133 διείσδυσε κατά λάθος στο γερμανικό ναρκοπέδιο και κατά συνέπεια βυθίστηκε από γερμανική νάρκη. Το συγκεκριμένο αγκυροβόλιο όμως παραπέμπει στη «νάρκη Μωραΐτη», μία νάρκη ελληνικής σύλληψης και κατασκευής ιδιαίτερα ισχυρή και αποτελεσματική αλλά άγνωστη μέχρι σήμερα στους περισσότερους από εμάς. Η ιστορική έρευνα επιβεβαιώνει τις υποψίες μας. Σύμφωνα με την απόρρητη διαταγή Κ 27/4332 του Γ.Ε.Ν. στις 23 Αυγούστου του 1940, κοινοποιήθηκε σχέδιο πόντισης ναρκοπεδίου στην περιοχή που βρίσκεται σήμερα το ναυάγιο. Την ημέρα της κήρυξης του πολέμου δόθηκε από το Γ.Ε.Ν. το εκτελεστικό σήμα της παραπάνω διαταγής για την πόντιση του ελληνικού ναρκοπεδίου. Τη νύχτα της 29ης προς την 30η Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε η πόντιση του ναρκοπεδίου με νάρκες Vickers και Μωραΐτη. Σύμφωνα δε, με τα αρχεία της Διοίκησης Ναρκαλιείας του Πολεμικού μας Ναυτικού οι Γερμανοί δεν κατήργησαν το ελληνικό ναρκοπέδιο. Το διατήρησαν και τοποθέτησαν παράλληλα προς αυτό δικά τους ναρκοπέδια, πριν και μετά το ελληνικό. Άρα το ελληνικό ναρκοπέδιο υπήρχε την ημέρα της βύθισης του U 133 και σύμφωνα με τις συντεταγμένες του ναυαγίου το γερμανικό υποβρύχιο βρίσκεται εντός των ορίων του». 

Η κατάδυση στο ναυάγιο
Στα ανοιχτά του ακρωτηρίου «Τούρλος» της Αίγινας, ένα πολυσύχναστο σήμερα πέρασμα, οι καταδύσεις είναι ιδιαίτερα απαιτητικές και κοπιώδεις, όχι μόνο λόγω του βάθους των 78 μέτρων στο οποίο βρίσκεται το ναυάγιο, αλλά και επειδή η ορατότητα είναι περιορισμένη και τα θαλάσσια ρεύματα είναι ισχυρά. Ο κ. Θωκταρίδης αφηγείται την απόκοσμη εμπειρία της «επίσκεψης» στον υγρό τάφο του U 133: «Οι θαλάσσιοι μικροοργανισμοί έχουν σχηματίσει ένα παχύ σκουρόχρωμο στρώμα πάνω στο σκαρί του ναυαγίου.  Ο χρόνος έχει αφήσει τα σημάδια του και η ξύλινη επένδυση του καταστρώματος δεν υπάρχει πλέον. Στο σημείο αυτό φαίνονται οι σωληνώσεις του υποβρυχίου. Στο λασπώδη βυθό γύρω από τα συντρίμμια κείτονται δύο τορπίλες και η άγκυρα που  έχει αποκολληθεί από την καδένα, ένα συμβολικό εύρημα αφού το  U 133 έχει ρίξει πλέον άγκυρα για πάντα στην υγρή αγκαλιά του Σαρωνικού».

Σ άββατο, 26 Φεβρουαρίου 2011
πηγή:  Του Πιέρ Κοσμίδη  http://pierrekosmidis.blogspot.gr/2011/02/u133.html